Euro Symbol NOWOCZESNEGO KSZTAŁCENIA 2015 dla Wyższej Szkoły Społeczno-Ekonomicznej w Gdańsku 

s2005 126 listopada 2015 r. przedstawiciele blisko siedemdziesięciu firm i instytucji zgromadzili się w Międzynarodowym Centrum Kongresowym w Katowicach na gali wręczenia nagród programu Symbol 2015 oraz Balu Laureata, zorganizowanym z okazji jubileuszu programu.

Od pięciu lat redakcja „Monitora Rynkowego” w „Dzienniku Gazecie Prawnej” oraz „Monitora Biznesu” w „Rzeczpospolitej” wyróżnia Symbolami i EuroSymbolami wybitne firmy, jednostki naukowe, samorządy, spółdzielnie i instytucje kulturalne. Laureatów łączą wspólne wartości, znakomita polityka zarządzania i jakości, rozwój innowacyjności, wykorzystanie funduszy unijnych oraz aktywność w przestrzeni społecznej. W ciągu pięciu lat przyznano około 250 tytułów w skali całego kraju. Tradycyjnie, listopadowa gala była okazją do spotkań, nawiązywania kontaktów, a w tym roku także i do zabawy. Finał jubileuszowej edycji zgromadził również wybranych laureatów z poprzednich edycji programu, a także przedstawicieli mediów.

s2005 2Za rozstrzygnięcia piątej edycji programu odpowiadała Kapituła, w której zasiedli m.in.: Henryk Warkocz – prezes TÜV Nord Polska, jednostki certyfikacyjnej o ponad 140 letniej tradycji w Niemczech, wielokrotnie odznaczany menedżer, aktywny propagator innowacyjności i zasad dobrych praktyk biznesowych, prof. Uniwersytetu Ekonomicznego dr hab. Robert Tomanek – prorektor największej ekonomicznej uczelni w południowej Polsce, znakomity specjalista z zakresu finansów i rozwoju, ekspert ds. transportu; dr Jan Rzymełka – znany działacz społeczny i samorządowy, który w Sejmie zajmował się m.in. pracą w obszarach geologiczno-górniczych, klimatyzmu, zrównoważonego rozwoju czy ochrony środowiska oraz pozostaje członkiem wieku instytucji ekologicznych w kraju i na świecie; oraz Tadeusz Biedzki – medioznawca, niezas2005 3leżny przedsiębiorca, podróżnik i literat, w latach 70. i 80. dziennikarz „Polityki” i „Przeglądu Tygodniowego”, redaktor naczelny „Trybuny Śląskiej”. W Kapitule zasiada również Jakub Lisiecki – redaktor naczelny „Monitora Rynkowego” oraz „Monitora Biznesu”, a także Joanna Drzazga-Lisiecka – wydawca obu tytułów.

Patronatem medialnym uroczystość objęła „Rzeczpospolita” i Telewizja Polska. Część artystyczną rozpoczął znakomity występ Krzysztofa Krawczyka, który wraz z zespołem przypomniał publiczności swoje niezapomniane przeboje. Taneczny nastrój podtrzymał Hirek Wrona, prowadząc balową część wydarzenia.
W imieniu Rektora WSSE w Gdańsku nagrodę Euro Symbol NOWOCZESNEGO KSZTAŁCENIA 2015 odebrał Pan Antoni Piechniczek.

 

list gratulacyjny

 


 list nom2015

 

 

Oferta edukacyjna WSSE - wersja dla osób niesłyszących

 

 

 

Zmiana, innowacje pedagogiczne, kompetencje i inne pojęcia w świetle wybranej literatury

W naukach społecznych pojęciem „zmiana" określa się zazwyczaj zdarzenie, którego stan końcowy jest różny od stanu początkowego. Takie „zdarzenie" może być efektem działania sił przyrody, albo też świadomej aktywności człowieka. Zmiana może nastąpić także w wyniku łącznego oddziaływania obu wymienionych czynników. Człowiek stara się wpływać na zmiany wywołane siłami przyrody, przyspieszać je bądź opóźniać itp., albo też nie dopuszczać do ich powstawania w ogóle. [2, s. 237]

W edukacji pojęcie zmiany utożsamiane jest często z innowacją pedagogiczną. Jak podaje W. Okoń innowacja pedagogiczna (łac. innovatio – odnowienie) oznacza zmianę struktury systemu szkolnego (dydaktycznego, wychowawczego) jako całości lub struktury ważnych jego składników – w celu wprowadzenia ulepszeń o charakterze wymiernym. Mówiąc o zmianie, należy mieć na myśli zmiany ulepszające system, a więc bądź pracę nauczycieli (jej metody i środki) i uczniów, bądź treść programową, bądź warunki materialno-społeczne pracy szkolnej. Wyrażenie ,,zmiana struktury" oznacza, iż innowacja pedagogiczna dotyczy nie tylko zmiany w obrębie poszczególnych składników systemu, lecz przede wszystkim zmiany wzajemnych związków między składnikami systemu. [4, s. 101]

W literaturze naukowej – jak podaje W. Kobyliński – wyróżnia się wiele rodzajów innowacji pedagogicznych. W. Okoń wymienia np. innowacje ustrojowe, programowe, metodyczno-organizacyjne oraz systemowe. Cz. Maziarz natomiast wyróżnia innowacje strukturalne i funkcjonalne. Jeszcze inni z autorów dzielą innowacje pedagogiczne na makro i mikrosystemowe, zewnętrzne i wewnętrzne, odgórne i oddolne itp. Można też mówić o innowacjach w nauczaniu, wychowaniu i opiece nad uczniem, innowacjach w pracy lekcyjnej i pozalekcyjnej. Ustalenie, która z tych koncepcji jest bardziej lub mniej naukowo uprawniona, nie wydaje się ani sprawą prostą, ani istotną. Każde z przedstawionych określeń jest przecież konstrukcją umowną, zależną od przyjętych celów i zastosowanych kryteriów podziału. W praktyce zresztą na ogół bywa tak, że poszczególne innowacje charakteryzuje wiele cech jednocześnie, w związku z czym trudno zakwalifikować niektóre z nich jako taki, a nie inny ich typ. [3, s. 9-10]

Jednym z głównych celów innowacji pedagogicznych jest wpływanie na postęp w edukacji. W praktyce zaś chodzi oto, ażeby efektem procesów edukacji był szeroko pojęty postęp społeczny pojmowany jako globalny postęp danego społeczeństwa w różnych dziedzinach życia gospodarczego, politycznego, kulturalnego itp., oceniany na podstawie porównywania pod danym względem poszczególnych społeczeństw. [6, s. 24].

Ów postęp może się dokonać m.in. poprzez wysoki poziom kwalifikacji i kompetencje obywateli poszczególnych państw. Pod pojęciem kwalifikacji rozumie się najczęściej zasób posiadanej wiedzy i umiejętności, a także zespołu cech psychicznych określanych jako cechy osobowości. Wymienione składniki tworzą tzw. kwalifikacje rzeczywiste danej osoby. Kwalifikacje te nie są równoznaczne z kwalifikacjami formalnymi nabywanymi w różnych placówkach kształcenia. Zdarza się, że dana osoba nie posiada odpowiednich kwalifikacji do zajmowanego stanowiska, mimo że ma ku temu teoretyczne przygotowanie wyniesione z uczelni. [1, s. 179]

Pojęcie kompetencji nie ma zaś tak w miarę jasno określonej, jednej, powszechnie akceptowanej definicji, wręcz przeciwnie – jak podaje M. Sielatycki – spektrum znaczeniowe pojęcia jest dość szerokie. W swoich refleksjach dotyczących kompetencji nauczyciela w Unii Europejskiej przytacza on kilka z nich: 1. „Kompetencja – jedno z ważniejszych pojęć pedagogicznych, którym trudno jest przyznać jednoznaczny zakres pojęciowy (...). Zaznaczają się dwa ujęcia kompetencji. Pierwsze z nich to takie, gdzie kompetencję można pojmować jako adaptacyjny potencjał podmiotu, pozwalający mu na dostosowanie działania do warunków wyznaczonych przez charakter otoczenia (...). Drugie ujęcie obejmuje taką koncepcję kompetencji, w której jawi się ona jako transgresyjny potencjał podmiotu, gdzie generowane przezeń typy działań są podatne na twórczą modyfikację, następującą w rezultacie interpretacji kontekstu działania". 2. „Kompetencja to szerokie pojęcie, które wyraża umiejętność transferu umiejętności i wiedzy do nowych sytuacji w obrębie sytuacji zawodowej. Obejmuje ono również organizację i planowanie pracy, gotowość do wprowadzenia innowacji i umiejętność radzenia sobie z niecodziennymi zadaniami. Termin ten obejmuje również cechy osobowości niezbędne do efektywnej współpracy z kolegami, menedżerami i klientami". 3. „Kompetencje to ogólne zdolności (możliwości) oparte na wiedzy, doświadczeniu, wartościach oraz skłonnościach nabytych w wyniku oddziaływań edukacyjnych".

4. Pojęcie kompetencji interpretuje się jako mniej lub bardziej wyspecjalizowany system zdolności, umiejętności lub sprawności niezbędnych lub wystarczających do osiągnięcia określonego celu"

5. „Kompetencja to zakres wiedzy, umiejętności i odpowiedzialności; zakres pełnomocnictw i uprawnień do działania. Kompetencja jest (potencjalną) umiejętnością, ujawniająca się w chwili wykonywania danego zadania lub predyspozycją do jego wykonania". [5, s. 1-2]

Z przedstawionych definicji kompetencji wynika, że najczęściej są to bardzo różne zdolności i umiejętności niezbędne do realizacji planowanych celów. W zróżnicowanej edukacyjnie Europie ważnym zadaniem stało się więc wyodrębnienie spośród całego spektrum różnego rodzaju kompetencji tzw. kompetencji kluczowych, wspólnych i najważniejszych dla wszystkich. Uznano, że pierwszym kryterium wyboru kompetencji kluczowych w edukacji powinny być potencjalne korzyści dla całego społeczeństwa. Winny one bowiem odpowiadać potrzebom całej społeczności niezależnie od płci, pozycji społecznej, rasy, kultury, pochodzenia czy języka. Muszą one też pozostawać w zgodzie z przyjętymi przez poszczególne społeczeństwa wartościami i prawami etyki, gospodarki i kultury. [5, s. 2]

dr Roman Gawrych

Rektor

Wyższej Szkoły Społeczno-Ekonomicznej

w Gdańsku

Bibliografia:

1. Gawrych R. Szanse i ograniczenia w wypełnianiu roli dyrektora szkoły wiejskiej na przykładzie regionu Kurpiowszczyzny (praca doktorska). Bydgoszcz 1999, WSP w Bydgoszczy

2. Kobyliński W. Podstawy współczesnego zarządzania. Łódź – Warszawa 2005, SWSPiZ w Łodzi

3. Kobyliński W. Bariery nowatorstwa i postępu pedagogicznego. Siedlce 1992, WSRP w Siedlcach

4. Okoń W. Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa 1996, Wydawnictwo „Żak"

5. Sielatycki M. Kompetencje nauczyciela w Unii Europejskiej. Warszawa 2005, CODN

6. Encyklopedia PWN w trzech tomach. Warszawa 2003, Wydawnictwo Naukowe PWN

7. Nowa encyklopedia powszechna PWN. Warszawa 1998, Wydawnictwo Naukowe PWN

 




Wprowadzanie innowacji w Wyższej Szkole Społeczno-Ekonomicznej w Gdańsku wynika z następujących założeń:

    1. Każda szkoła, a zwłaszcza uczelnia wyższa winna funkcjonować przez cały rok jako ośrodek wiedzy i źródło informacji dla zainteresowanych.
    2. Plany i strategie organizacji winny wynikać z dogłębnej analizy potrzeb otoczenia.
    3. Należy dążyć do zapewnienia studentom i pracownikom uczelni możliwości osiągania sukcesów, zadowolenia i satysfakcji
    4. Zaspokajanie specjalnych potrzeb edukacyjnych studentów i osób podejmujących kształcenie ustawiczne powinno być jednym z podstawowych zadań organów i jednostek uczelni.
    5. Należy dążyć do stosowania jak najlepszych metod nauczania, badania i uczenia się.
    6. Inwestowanie w rozwój zasobów ludzkich winno być traktowane jako najważniejsze zadanie w rozwoju organizacji.
    7. W treściach programów nauczania należy dążyć, by wiedzę z poszczególnych dziedzin łączyć z rozwojem osobistym studentów oraz nabywaniem przez nich umiejętności życiowych i zawodowych.
    8. Należy stwarzać studentom jak najwięcej możliwości wyboru.
    9. Korzystanie z dorobku innych organizacji należy traktować jako uczenie się od najlepszych.
    10. W systemie oceniania powinno dominować ocenianie kształtujące nad ocenianiem sumującym.


Dotychczasowym efektem tych działań w WSSE w Gdańsku jest m.in.:

    1. Podjęcie działań zmierzających do kształcenia liderów i animatorów życia społeczno-kulturalnego poprzez organizację studiów z zakresu zarządzania państwem oraz zarządzania instytucjami artystycznymi.
    2. Wprowadzenie zmian w programach i organizacji kształcenia, np. poprzez wprowadzenie możliwości uzyskania tytułu magistra pedagogiki już po trzech semestrach studiów.
    3. Utworzenie nowych specjalności kształcenia umożliwiających np. nabycie kwalifikacji rolniczych, trenerskich, czy też związanych z wykonywaniem zawodu agenta celnego.
    4. Ukierunkowanie programów kształcenia na poprawę jakości życia w zgodzie z przyrodą poprzez wprowadzenie treści nauczania z zakresu szeroko pojętego bezpieczeństwa ekologicznego i organizację studiów z ekopedagogiki.
    5. Organizacja kwalifikacyjnych studiów podyplomowych dla nauczycieli umożliwiających uzyskanie uprawnień do nauczania wszystkich przedmiotów ogólnokształcących.
    6. Wprowadzenie zmian w strukturze organizacyjnej Uczelni, dzięki czemu możliwe będzie bardziej efektywne wykorzystywanie środków finansowych.
    7. Wprowadzenie praktyk zawodowych na studiach drugiego stopnia.
    8. Stwarzanie warunków do możliwości podjęcia studiów przez wszystkie zainteresowane osoby, bez względu na różnorodne problemy i sytuacje życiowe.
    9. Prowadzenie kształcenia na odległość (ok. 40% zajęć).
    10. Stwarzanie warunków sprzyjających tworzeniu dobrej atmosfery i właściwych relacji międzyludzkich.

 

Projekt